Geleende tijd
‘Foto’
Mijn moeder heeft de foto uitgekozen
die na zijn dood het meeste op hem lijkt.
Naarmate langzaam de meedogenloze,
mij nog veranderende tijd verstrijkt,
fixeer ik hem steeds meer in deze pose;
het raam, de stoel, het boel dat hij bekijkt,
en al mijn komende metamorfosen
worden door mij aan dat portret geijkt.
Straks ben ik even oud als hij op deze
foto. Nog even, en wat is geweest
wordt weer zoals het was in den beginne:
Dezelfde sluitertijd. Ik zit te lezen
in deze kamer, en het licht valt binnen
door een verdwenen raam waarbij hij leest.
Details
Verzamelde gedichten
Er zijn maar weinig dingenwaar ik me niet voor schaamin mijn herinneringen.Ik wilde dat mijn naamalleen maar voort zou leven– áls iemand hem nog weet –door wat ik heb geschrevenen …
Een Luchtbel in een vluchtige rivier
In weerwil van de opinion chic dat poëzie onvertaalbaar zou zijn, gelooft Jean Pierre Rawie dat elk gedicht te vertalen is, al duurt het soms lang vóór gedicht en vertaler …
Oude gedichten
Oude gedichten van Jean Pierre Rawie bevat alle gedichten uit de bundel Het meisje en de dood (1979), Intensive Care (1982) en Kwade trouw (1986).
Hebben we hiervoor tachtig jaar gevochten
Sinds meer dan twaalf jaar schrijft Jean Pierre Rawie meer proza dan poëzie, in de vorm van een wekelijkse bijdrage aan het Dagblad van het Noorden. Beschreef hij daarin aanvankelijk …
Woelig stof
‘Idylle’ Het regende toen ik de trein betraddie mij zo vaak uit steeds dezelfde stedendoor steeds eenzelfde regen had geredennaar steeds dezelfde noordelijke stad. Vermoeid uit mijn gedachten weggegledenhad ik …
Geleende tijd
‘Foto’ Mijn moeder heeft de foto uitgekozendie na zijn dood het meeste op hem lijkt.Naarmate langzaam de meedogenloze,mij nog veranderende tijd verstrijkt, fixeer ik hem steeds meer in deze pose;het …
Handschrift
Vijf jaar na zijn uiterst succesvolle De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag publiceert Jean Pierre Rawie dit najaar zijn grote nieuwe dichtbundel Handschrift. Op ontroerende wijze doet …