Onmogelijk moederland

‘In de vuilnishopen van de slavernij, het kolonialisme en de moderne tijd heb ik gezocht naar niet-afbreekbare resten om mijn identiteit als Surinaams-Nederlandse vrouw opnieuw te beleven: de romantrilogie Gewaagd leven – Lijken op liefde – Was getekend vormt de secure literaire verwerking van een door mij uiterst gevreesde onderneming: het blootstellen van ervaren geweld, niet zozeer om slachtoffers van daders te onderscheiden maar om het geweld te laten oplichten als iets wat onlosmakelijk verbonden is met hoe de samenleving is ingericht. Mijn drie romans zijn gemaakt als borelingen die hoe dan ook patronen vernieuwen.’ Astrid H. Roemer

Astrid H. Roemer (Paramaribo, 1947) brak in Nederland door met Over de gekte van een vrouw, een experimentele roman over de complexiteit van het vrouw-zijn. In de jaren negentig schreef zij drie dekolonisatieromans die zijzelf haar ‘drieling’ noemde: Gewaagd leven (1996), Lijken op liefde (1997) en Was getekend (1999), nu gebundeld als Onmogelijk moederland. Roemer werd in zowel Suriname als Nederland geprezen om haar lef en eigenzinnigheid in het inmiddels uitgebreide oeuvre van poëzie, proza en theaterteksten.

‘Astrid Roemer is de eerste schrijver die op een zelfbewuste en volkomen oorspronkelijk literaire manier stem gaf aan de postkolonialiteit van Nederland.’ Maaike Meijer

‘Vooral Lijken op liefde is nog steeds een ontzagwekkend boek dat zich afspeelt in wat toen nog een nabije toekomst was, het jaar 1999. Een na hevige etnische conflicten gevormde nieuwe Surinaamse regering heeft besloten om het land “schoongewassen” het nieuwe millennium in te laten gaan. Hoe moeten de Decembermoorden van 1982 worden verwerkt?’ Marja Pruis, De Groene Amsterdammer

‘Het lijkt erop dat Astrid Roemer, uiteraard op haar eigen wijze, bezig is met een project dat qua ambitie en vorm vergelijkbaar is met A.F.Th. van der Heijdens romancyclus De tandeloze tijd. De overeenkomst met Van der Heijdens epos zit hem onder andere in de opzet om via de beschrijving van uiteenlopende milieus, personages en hun sociale en geografische herkomst de kroniek van een epoche te geven. (…) In Lijken op liefde ontbreken de ingewikkelde fratsen en ondoorzichtige structuren, zodat Roemers schitterende beeldende taal volledig tot haar recht komt.’ Elsbeth Etty, NRC Handelsblad