Sana Valiulina (Tallinn, 1964) studeerde in Moskou Noorse taal- en letterkunde en woont sinds 1989 in Amsterdam. Ze schreef eerder Het kruis (2000), Vanuit nergens met liefde (2002), Didar en Faroek (2006, nominatie Libris Literatuur Prijs), Honderd jaar gezelligheid (2010), het bejubelde Kinderen van Brezjnev (2014), Winterse buien (2016, winnaar Jan Hanlo Essayprijs), Een wolf bij zijn oren pakken (2020) en Wortel en tak (2021).
De laatste keer dat ik hem zag was door de stoffige achterruit van de bus. De bus sputterde, stootte een stinkende gaswolk uit en kwam in beweging, en ik bleef …
Afgeschermd van de wereld heerst de Overste vanuit zijn slot al jaren over Gazolia. Als hij toevallig een brief van de Boekhouder onder ogen krijgt, is hij met stomheid geslagen. …
Als de bejaarde keizer Tiberius, die zich op Capri heeft teruggetrokken en per brief het Romeinse imperium regeert, op de rots naar de zeetelegraaf staat te turen wordt hij verteerd …
‘Mijn eerste kennismaking met Nederland verliep via het geschreven woord. Ik was een jaar of tien, en op een dag dat ik me verveelde pakte ik een boek uit de …
Niet alleen de angst eet je ziel op, maar ook opportunisme en materialisme. Kinderen van Brezjnev gaat over liefde en verraad tegen de achtergrond van het economische en geestelijke verval …
