Groot interview met Joost de Vries in De Morgen
Afgelopen weekend verscheen er in de Belgische krant De Morgen een groot interview met Joost de Vries, auteur van onder meer het essayboek Vechtmemoires. In het interview gaat De Vries met twee De Morgen-journalisten in gesprek over het schrijverschap. De auteur vertelt over zijn fanatisme: “Elke pagina is acht keer herschreven. Het moet zo goed geschreven zijn als mogelijk is. Met minder neem ik geen genoegen.” Het is een competitie die hij met zichzelf aangaat: “Je wilt jezelf overtreffen. Met anderen werkt dat niet. Boeken schrijven is geen wedstrijd tegen elkaar.” In Vechtmemoires laat hij zich kritisch uit over rechtstreekse collega’s. In het interview legt hij uit: “De schrijvers die ik bespreek neem ik allemaal serieus. Als ik ze alleen maar ‘slecht’ vond, had ik me niet zo in hun boeken verdiept.”
Onderstaand een korte video van het interview:
Joost de Vries (1983) is kunstredacteur bij De Groene Amsterdammer. In 2010 verscheen zijn spraakmakende debuutroman Clausewitz, die werd genomineerd voor de Anton Wachterprijs; in 2013 publiceerde hij De republiek, waarmee hij de Gouden Boekenuil won, de belangrijkste literaire prijs van Vlaanderen, en nominaties binnensleepte voor onder meer de bng Literatuurprijs en de Libris Literatuurprijs.
Over Vechtmemoires:
Waarom vallen alle vrouwen voor de personages van Tommy Wieringa? Waarom zijn Arnon Grunbergs helden gedoemd om te falen? Waarom is ironie de ziekte van deze tijden – van de literatuur in het bijzonder? Waarom zijn de jonge schrijvers van nu zo bang voor intimiteit? Waarom is het not done om een overhemd met een borstzakje te dragen?
Met Clausewitz en De republiek vestigde Joost de Vries zich al als een van de meest originele romanschrijvers van zijn generatie – met Vechtmemoires toont hij zichzelf een essentieel criticus. In negentien met elkaar vervlochten, sprankelende essays onderzoekt De Vries de (literaire) cultuur van de eenentwintigste eeuw, waarbij hij met speels gemak wisselt tussen reisreportage en literatuurkritiek, tussen close reading en verhalende memoires. Impliciet en niet-zo-impliciet ontstaat er een zelfportret van de schrijver als lezer.
Of hij nu schrijft over Henry Kissinger, Tiger Woods, Girls, of de aandrang van volwassen mannen om de slag bij Waterloo na te spelen, steeds bedrijft De Vries in Vechtmemoires kritiek in zijn meest vrije vorm – overrompelend, gewaagd, eclectisch en zonder zichzelf al te serieus te nemen.
Vechtmemoires is De Vries’ beste boek tot nu toe. En dat komt door de intrigerende combinatie van precisie en onzin, het afstandelijke en het persoonlijke. Het Parool ★★★★
Overal formuleert De Vries soepel en toegankelijk, persoonlijk en doorleefd — ‘Vechtmemoires’ overrompelt: een knockout in 19 essays. HUMO
In zijn essayboek Vechtmemoires schrijft hij niet minder slim, snel, snaaks, plezant pedant en met een franke verbeelding dan in zijn Gouden Uil winnende De republiek. Guinevere Claeys, De Standaard
