Mooie bespreking Arie Storms ‘Een diadeem van dauw’ in De Groene Amsterdammer
Gisteren verscheen er een mooie recensie van Een diadeem van dauw, de nieuwste roman van Arie Storm, in De Groene Amsterdammer. Recensent Marja Pruis schrijft: ‘[Storm] is een kamikazekunstenaar die het telkens weer voor elkaar krijgt om schrikbewinden van romans te schrijven. Ik bedoel: de roman is in zichzelf een schrikbewind. Maar ook een mondgeblazen vogeltje.’ Daarnaast noemt Pruis Een diadeem van dauw een ‘radicale, kunstige roman’. Storm was onlangs te gast bij Kunststof op NPO Radio 1. Luister hier het fragment terug.
Eerder verscheen er in de Volkskrant een schitterende bespreking van Een diadeem van dauw. ‘Op een prikkelende manier demonstreert Arie Storm de raadselachtige rekbaarheid van literatuur ,’ aldus recensent Bo van Houwelingen die het boek vier sterren toekent. Daarnaast ontving Een diadeem van dauw vier sterren in Het Parool waarin Dries Muus de toon van de roman als ‘losjes en droogkomisch, tegelijk zoekend en zelfverzekerd’ omschrijft.
Over Een diadeem van dauw:
August Voois groeide op in de Haagse Schilderswijk en studeerde in Amsterdam. Nu woont hij in het mooie en rustige Amsterdam-Zuid, samen met zijn vrouw Alice en zijn dochter Masja. Hij is schrijver, maar voelt zich een archeoloog die onderzoek doet naar wat er van hemzelf in het verleden is verdwenen.
De dood van zijn vader brengt August in verwarring. Bovendien gaan enkele vrienden van hem dood. August begint te geloven dat ook zijn tijd is gekomen. Was dit het dan? En wát was het dan precies, zijn leven?
Een diadeem van dauw is een even sprankelende als ontluisterende roman over familieliefde, afscheid en dood, en over oprechtheid en onoprechtheid. Een subliem en ontroerend boek, geschreven door een van onze bijzonderste schrijvers.
Eerder publiceerde Arie Storm (1963) onder andere de romans Luisteren hoe huizen ademen, Maans stilte en Het laatste testament van Frans Kellendonk.
‘Op een prikkelende manier demonstreert Arie Storm de raadselachtige rekbaarheid van literatuur.’ de Volkskrant ****
‘Een ongrijpbaar, tamelijk uniek boek: tegelijkertijd een roman en de making-of, hoogdravend en licht, een verfrissend egodocument van een schrijver zonder ego.’ Het Parool ****
Over Maans stilte:
‘Luisteren hoe huizen ademen en Maans stilte zijn twee kleine, episodische romans, waarvan je je zomaar kunt voorstellen dat er nog vijf vervolgdelen komen. En kom maar op: want hoewel ze klein zijn, hebben de romans een grote intensiteit. Ze moeten laten zien wat het betekent om te leven; om al een leven met je mee te dragen en nog een leven tegemoet te gaan. August Voois heeft een vrouw, een dochter, een werktafel, boeken – midden in al zijn hatelijkheid is hij perfect gelukkig, door alle kleine dingen, niet de grote. Storm zet dat wonderlijk subtiel en invoelend neer.’
Joost de Vries in Ons Erfdeel
‘Boven alles is het een roman die niet in één genre te vangen valt, origineel en beweeglijk. Storm springt constant heen en weer tussen genres, parodieën en personages, tussen theoretische overpeinzingen en krankzinnige B-filmsituaties […] een erg bevredigend boek.’ Dries Muus, Het Parool
