Sana Valiulina wint Jan Hanlo Essayprijs 2017
Gisterenavond is bekendgemaakt dat Sana Valiulina de Jan Hanlo Essayprijs 2017 ontvangt voor haar essaybundel Winterse buien. Valiulina kreeg deze belangrijkste essayprijs van Nederland met het bijhorende bedrag van 7.000 euro uitgereikt van de jury, onder leiding van Xandra Schutte, in De Balie in Amsterdam. De jury schrijft in het juryrapport: ‘Valiulina schrijft op een brede en meeslepende toon, ze is ernstig en lichtvoetig tegelijk, paart intimiteit aan gezag. Winterse buien is zowel stilistisch als inhoudelijk een buitengewoon rijk boek.’
Zie hier voor meer informatie over de essayprijs.
Over Winterse buien:
‘Mijn eerste kennismaking met Nederland verliep via het geschreven woord. Ik was een jaar of tien, en op een dag dat ik me verveelde pakte ik een boek uit de grote boekenkast van mijn vader. Het land der wonderen heette het, het boek dat het wonderland genaamd Gollandija tevoorschijn toverde. In dat wonderland schrobden huisvrouwen fanatiek de stoeptegels voor hun huisjes, verslond men met het hoofd in de nek vette haringen op straat, zaten mensen met hun trui aan op het strand, vanwege de wind, die ook de wieken van de molens geen seconde rust gunde.’
Na vijfentwintig jaar in haar tweede vaderland werd het tijd om de balans op te maken, vond Sana Valiulina. In Winterse buien komen de meest uiteenlopende onderwerpen langs. Van het Waterlooplein als een ideale plek voor filosofische beschouwingen, de Nederlandse poëzie als troostrijke thuiskomst, het geheim van het zwarte vierkant van Malevitsj, ontbijten in de koffiebarretjes van Sevilla, een lofzang op de instopstrook en de overpeinzingen over de eerste literaire balling Ovidius, tot de cruciale vraag: ben ik wel geïntegreerd genoeg?
Sana Valiulina (Tallinn, 1964) studeerde in Moskou Noorse taal en letterkunde en woont sinds 1989 in Amsterdam. Ze schreef eerder Het kruis (2000), Vanuit nergens met liefde (2002), Didar en Faroek (2006), Honderd jaar gezelligheid (2010) en het bejubelde Kinderen van Brezjnev (2014).
‘Haar toon is scherpzinnig, maar steeds zachtmoedig relativerend’ Noordhollands Dagblad
Over Didar en Faroek:
‘Monumentale epische roman.’ de Volkskrant
‘Verpletterende, invoelend geschreven antisovjetroman (…) haar meesterproef.’ NRC Handelsblad
‘De roman roept reminiscenties op aan de grote Russische verteltraditie (…) een monument.’ de Groene Amsterdammer
Over Honderd jaar gezelligheid:
‘Valiulina beschrijft de leegheid van de schone bovenwereld met evenveel weerzin als ze de verrotting in de onderwereld toont.’ NRC Handelsblad
