Interview met Abbie Chalgoum in De Telegraaf
Afgelopen week verscheen er een interview in De Telegraaf met Abbie Chalgoum. Hierin vertelt Chalgoum onder andere over zijn onlangs verschenen autobiografische roman Ik blijf bij je, waarin hij schrijft over fysieke mishandeling en en de gevolgen daarvan:
‘Over bepaalde zaken spreek je niet [in Marokkaanse gezinnen], uit schaamte: hsoema. Voor geestelijke problemen bestaan zelfs geen woorden.’
De boodschap die Abbie Chalgoum wil meegeven is dat ouders met hun kinderen moeten praten: ‘Met m’n leerlingen praten we over alles: thuis, voetbal, de coronatijd. Moet je nagaan als je als ouders zo open bent met je kinderen, hoeveel je dan terug kunt krijgen. Wat houdt ons tegen?’
U kunt het interview hier lezen.
Over Ik blijf bij je:
Het is 1983 wanneer Abbie Chalgoum als peuter van Marokko naar Nederland emigreert. Dertig jaar later is hij dé knuffelallochtoon van Venlo: hij is een populaire docent op het Valuascollege, speelt in de Venlose Revue, wordt Prins Carnaval, kruipt in de huid van Jezus tijdens de Passiespelen en staat op de kieslijst van de PvdA in Venlo. Abbie is het toonbeeld van integratie en het leven lijkt hem toe te lachen.
Maar dan, in 2013, beleeft hij de donkerste nacht van zijn leven. Vanwege de duistere stemmen in zijn hoofd lijkt er maar één uitweg mogelijk. Hij onderneemt een zelfmoordpoging die hij ternauwernood overleeft. Want wat zijn buitenkant niet laat zien, is het voortdurende gevecht om erbij te horen.
Ik blijf bij je is een ontroerend en beklemmend verhaal over een alsmaar groter wordende dreiging. Een depressie klemt zich steeds verder vast aan Abbie en wil bij hem blijven. De verstoorde band met zijn vader, de stemmen in zijn hoofd en zijn overmatige drankgebruik vormen de basis van deze ongekende tragedie.
Abbie Chalgoum (1979, Marrakech) is acteur en mbo-docent IVS. Alwin Grijseels (1979, Tegelen) is toneelschrijver en hielp Abbie bij het schrijven van deze autobiografische roman. In 2022 verschijnt zijn theaterversie van Ik blijf bij je.
‘Het schrijfadagium show, don’t tell betekent niets als een schrijver vanuit zijn hart vertelt en in woorden laat zien wie hij werkelijk is. Dat doet Abbie. Zeer bewonderingswaardig.’ Jan van Mersbergen
